Միկենյան պետությունների անկումից հետո սկսվեց «Հոմերոսյան դարաշրջան», որը տևեց շուրջ 300 տարի: ճանապարհ պետք է անցնեին մինչև քաղաքակրթություն մուտք գործելը: Այդ դարաշրջանն այսպես անվանվեց, քանի որ ուսումնասիրության հիմնական սկզբնաղբյուրները Հոմերոսի պոեմներն էին: Հոմերոսյան դարաշրջանում Հունաստանը գյուղատիպ սակավաբնակ երկիր էր, որի բնակչության հիմնական զբաղմունքը երկրագործությունն ու անասնապահությունն էր, արհեստները և առևտուրը թույլ էին զարգացած: Արտաքին աշխարհի հետ հարաբերությունները երկրորդական դեր էին խաղում բնակչության գործունեության մեջ:
Սոլոն — ստեղծեց ժողովրդական ժողովի կողմից ընտրված չորս հարյուրի խորհուրդ, որի կազմում ներառվեցին 100-ական ներկայացուցիչ Ատտիկայի 4 ցեղերից յուրաքանչյուրից: Ստեղծեց ատենկալների դատարան, որտեղ դատավորները չէին կարող միայնակ որոշում կայացնել, այլ պետք է վերջնական վճիռը թողնեին 12 ատենակալների հայեցողությանը: Այն վերածվեց Ատտիկայի գերագույն դատական մարմնի: Դատական համակարգի այս ջևը գործում է մինչև օրս:Այս բարեփոխումները Աթենական պետության հետագա զարգացման առումով վիթխարի նշանակություն ունեցան: Դրանք վճռական հարված հասցրին տոհմատիրական կարգերին:Կլիսթենես — կարևորագույն ձեռնարկումը դա գործադիր իշխանության մարմիններում ընտրության կարգի հիմնավոր վերափոխումն էր, որը թույլ կտար ապահովել բոլոր քաղաքացիների մասնակցությունը պետական կառավարմանը: Բարելաեց օրենսդիր մարմիների գործունեությունը: Ստեղծեց 10 ստրատեգոսների խորհուրդ, որոնցից յուրաքանչյուրը հերթով ղեկավարում էր աթենական աշպարհազորը: Մտցրեց օստրակիզմը՝ յուրաքանչյուր տարվա սկզբին էկլեսիան որոշում էր Ատտիկայից վտարել այն քաղաքացիներին, ում գործունեությունը կարող էր վնաս հասնցել պետությանը:Բարեփոխումները կարևորագույն նշանակություն ունեցան աթենական ժողովրդավարության զարգացման համար և ք.ա. V դ. կեսերին դարձան Պերիկլեսի օրոք ստեղծված աթենական ժողովրդավարության համար հիմքը:Պերիկլես — նպատակ ուներ Աթենքը վերածելու Հունաստանի քաղաքական հեգեմոնի: Անցկացրեց մի շարք բարեփոխումներ, որոնց նպատակն էր պետության կառավարման համակարգի կատարելագործումը: Քվեարկության փոխարեն մարդկանց պաշտոնի էր նշանակում վիճակահանությամբ՝ ձգտելով բացառել հովանավորչությունը: Պաշտոնի դիմաց մտցրեց վարձատրություն:
Չունևոր աթենացիներին տոների ժամանակ դրամ էր բաժանվում՝ թատրոն հաճախելու համար: Ընդարձակվեց լիթուրգիայի երևույթը: Յուրաքանչյուր հարուստ աթենացի պարտավոր էր իր անձնական միջոցների հաշվին պետության համար կառուցել նավեր, ֆինանսավորել հասարակական միջոցառումներ: Էկլեսիան վերածվեց պետության իրական ղեկավար մարմնի: Էկլեսիան էր ընտրում ստրատեգոսներին և մյուս պաշտոնյաներին, հայտարարում պատերազմ, կնքում պայմանագրեր, ընդունում պետական պաշտոնյաների հաշվետվությունները: Մտցրեց բողոքարկման համակարգ: Ավարտվեց «Երկար պարիսպների» կառուցումը, որով Աթենքը հուսալիորեն պաշտպանվեց թշնամու հարձակման դեպքում:Նրա կառավարման ընթացքում Աթենքը վերածվեց Հունաստանի ժողովրդավարության հենակետի: Աթենքի ազդեցությունը տարածվում էր Հունաստանի մեծ մասի վրա: Սա Աթենական պետության քաղաքական, տնտեսական և հոգևոր–մշակութային հզորության բարձրակետն էր, որ ընդունված է անվանել «Պերիկլեսյան ոսկեդար»:
Եգիպտական քաղաքակրթությունԵգիպտական քաղաքակրթությունը ձևավորվել է Աֆրիկայի հյուսիս–արևելքում` Նեղոս գետի ստորին հոսանքի շրջանում: Եգիպտոս անունը ծագում է այս երկրին հույների տված Ագյուպտոս անվանումից: Վերջինս ծագում էր Եգիպտոսի խոշորագույն քաղաքներից մեկի` Մեմֆիսի Խեթ–կա–Պտահ անվանումից: Իրենք` եգիպտացիները, իրենց երկիրն անվանում էին Կեմետ, որը նշանակում էր Սև (երկիր)՝ ի տարբերություն Կարմիրի, այն է` անապատի: Եգիպտոսի Վաղ թագավորությունը Առաջին խոշոր բնակավայրերը հունարեն կոչվում էին նոմեր: Ք.ա. 34-33-րդ դդ. նոմերը միավորվեցին, և կազմավորվեցին երկու խոշոր թագավորություններ` Վերին և Ստորին Եգիպտոսներ: Վերին Եգիպտոսի մայրաքաղաքը Նեխենն էր, իսկ Ստորինի մայրաքաղաքը` Բուտոն: Միացյալ Եգիպտոսի առաջին արքան՝ Մինան, հիմք դրեց համաեգիպտական I հարստությանը: Եգիպտոսի արքաները կրում էին փարավոն տիտղոսը, որը ծագում է հին եգիպտերեն պեր–օ` «մեծ տուն» (այսինքն՝ պալատ) անվանումից: Մինայի կարևոր քայլերից էր նոր մայրաքաղաք Մեմֆիսի կառուցումը: I հարստության արքաներն արշավանքներ իրականացրեցին նաև դեպի արևմուտք`Լիբիա, և հարավ` Նուբիա: Այս շրջանում է սկսվում խոշոր դամբարանների կառուցումը Աբիդոս քաղաքի մոտ` Նեղոսի ափին: Հին թագավորության դարաշրջանը Հիմնում է 3-րդ հարստության հիմնադիր փարավոն Ջոսերը: Նոմերում ժառանգաբար իշխող ազնվականությանը փոխարինեց նշանակովի պաշտոնյաներով (հուն.՝ նոմարքոսներ)՝ ձևավորելով կառավարման կուռ համակարգ: Արքայական իշխանության առանձնահատուկ դերն ընդգծելու նպատակով փարավոնի համար կառուցում էին վիթխարի դամբարաններ (բուրգեր): Հին թագավորությունն իր հզորության բարձրակետին հասավ 4-րդ հարստության օրոք: Եգիպտացիները սկսեցին արշավանքներ ձեռնարկել հարևան երկրների դեմ` դեպի հարավ` Նուբիա, դեպի արևմուտք` Լիբիա, և հյուսիս–արևելք` Սինայի թերակղզի և Պաղեստին: IV հարստությանը հաջորդած նոր արքայատոհմը երկրին համակած ճգնաժամի պայմաններում ստիպված էր զիջումներ անել նոմային ազնվականությանն ու քրմությանը: Երկրում փաստացի իշխանությունն անցավ նոմարքոսներին ու բարձրաստիճան քրմությանը: Ի վերջո երկիրը տրոհվեց մի քանի տասնյակ ինքնուրույն իշխանությունների:
Կամիլլո Սիտտեն, ով նաև շնորհալի նկարիչ էր, ձևավորեց եկեղեցու ամբողջ ինտերիերը, ներառյալ խորանի ակնառու նկարը, որը ցույց է տալիս Սուրբ Մարիամի պաշտպանությունը Հայաստանի նկատմամբ: Հատկապես ուշագրավ կտոր է Սուրբ Գրիգոր Լուսավորչին նվիրված կողային զոհասեղանը, որը նախագծվել է Վիեննայի Ավստրիայի խորհրդարանի պալատի ճարտարապետ Թեոֆիլ ֆոն Հանսենի կողմից:
Մեկ այլ առանձնահատուկ առանձնահատկություն է Լորետտո-մատուռը, որի կողմնորոշումը դեպի արևելք վերցվել է հին Կապուցինյան վանքից: Այս մատուռում կա բարոկկո ոճի հրաշագործ «Մարիամը վարդի հետ» նկարը։ Բարեբախտաբար պատկերը անձեռնմխելի է փրկվել 1683 թվականին Վիեննայի թուրքական պաշարման վտանգներից:
2011 թվականին վերականգնումից հետո ամբողջ եկեղեցին այժմ փայլում է իր սկզբնական շքեղությամբ:
Վանքի արևմտյան թևի առաջին հարկում գտնվող սեղանատունը կառուցվել է 1837 թվականին՝ համբավ վայելող ճարտարապետ Ջոզեֆ Կորնհաուզելի նախագծերով։ Սեղանի ամենատպավորիչ տարրը Լյուդվիգ Ֆերդինանդ Շնոր ֆոն Կարոլսֆելդի «Հինգ հազարի կերակրումը» մոնումենտալ պատի նկարն է։