Վանո Սիրադեղյան «Գառ ախպերիկ»

Անրափ հուզիչ, զգացմունքային մի պատմություն․․․

Ընտանիք,որտեղ ողբերգություն է եղել։  Հեղինակը նկարագրում է տունը, առօրյան որտեղ թվում է ամեն բան, ամեն օրվա պես է, բայց վիշտը պատել է բոլորին․․․ սպպասված երեխան, ծնունդը, հույսը չկա՝ մարել է։ Բոլորը լուռ վշտում են, մայրը գլուխը ծածկում է, որպեսզի հեծկլտոցը չլսվի, հայը դանակն է սրում, երեխաներն էլ փորձում են վշտից չշեղվել։ 

Ամեն բան փոխվում է, երբ հորեղբայրը նորածին գառնուկ է բերում տուն։ Բերում է և ասում․

— Գառը թող… ծծի… մեր չունի…

— Համ գառը կապրի, համ… կլավանա,

Հորեղբայրը լուծում էր բերել, ոչ միայն մոր կուրծքը կլավանա, այլ կորուստը, ցավը կլավանա։ 

Սկսվում է մի հուզիչ ու սիրուն պատմություն։ Գառնուկը դառնում է ընտանիքի անդմա, քնում է մայրիկի մահճակալի կողքին, պտտվում է մայրիկի շուրջը, անգամ երբ մայրը կտրում է կրծից, անգամ, երբ մեծանում է գառնուկը, նա պտվվում է կնոջ շուրջը։  Չեն վաճառում գառնուկին, չեն մորթում, իսկ տան ավագ տղան ամենասիրուն և հուզիչ ձևով  է դիմում գառնուկին՝ գառ ախպերիկ։ Այն ախպերիկն է, որին սպասել են, անգամ կապ չունի թե որ գառնուկ է։

Պատմվածքն ավարտվում է կորստով, ինչպես, որ սկսվել էր․․․գառնուկը դառնում է ոհմակին զոհ։ Ընտանիքը որոշում է, որ պետք  այլևս նա հոտի մեջ լինի, սովորի ապրել իր ցեղակիցների պես, սակայն այդ որոշումն ավարտվում է ողբերգությամբ։

Ընտանիքը նորից կորցնում է, այստեղ հիշեցի Փոքրիկ Իշխանի ու աղվեսի պատմությունը․ «Դու պատասխանատու ես նրանց համար ում ընտելացրել ես»։